ابزار هدایت به بالای صفحه

مرغ دریا

خوابید آفتاب و جهان خوابید
از برج ِ فار، مرغک ِ دریا، باز
چون مادری به مرگ ِ پسر، نالید.
گرید به زیر ِ چادر ِ شب، خسته
دریا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته.

سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است.
از تیره آب ـ در افق ِ تاریک ـ

استاد احمد شاملو

پرستار

شب از شب های پاییزی است

كه زيبا بنده ام را دوست ميدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو ميگويد

ترا در بيكران دنيای تنهايان

رهايت من نخواهم كرد

رها كن غير من را آشتی كن با خدای خود

تو غير از من چه ميجويی؟

تو با هر كس به غير از من چه ميگويی؟

تو راه بندگی طي كن عزيز من، خدايي خوب ميدانم

تو دعوت كن مرا با خود به اشكی، يا خدايی ميهمانم كن

كه من چشمان اشك آلوده ات را دوست ميدارم

طلب كن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی يافت

كه عاشق ميشوی بر ما و عاشق ميشوم بر تو كه

وصل عاشق و معشوق هم، آهسته ميگويم، خدايی عالمی دارد

تويی زيباتر از خورشيد زيبايم، تويی والاترين مهمان دنيايم

كه دنيا بی تو چيزی چون تورا كم داشت

وقتي تو را من آفريدم بر خودم احسنت ميگفتم

مگر آيا كسی هم با خدايش قهر ميگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشكستي؛ ببينم من تورا از درم راندم؟

كه ميترساندت از من؟ رها كن آن خدای دور؟!

آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

اين منم پروردگار مهربانت.خالقت. اينك صدايم كن مرا. با قطره ی اشكی

به پيش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات كاری ندارم

ليك غوغای دل بشكسته ات را من شنيدم

غريب اين زمين خاكی ام. آيا عزيزم حاجتی داری؟

بگو جز من كس ديگر نميفهمد. به نجوايي صدايم كن. بدان آغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاك با ايمان

قسم بر اسبهای خسته در ميدان

تو را در بهترين اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن، تكيه كن بر من

قسم بر روز، هنگامی كه عالم را بگيرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهايت من نخواهم كرد

براي درك آغوشم، شروع كن، يك قدم با تو

تمام گامهاي مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو ميگويد

ترا در بيكران دنيای تنهايان. رهايت من نخواهم كرد

سهراب سپهری

روزی از روزها

شبی از شب ها

خواهم افتاد و خواهم مرد

امّا می خواهم ...

خوشا پر کشیدن

خوشا رهایی

خوشا اگر نه رها زیستن

مردن به رهایی .

استاد احمد شاملو                           

بانوی دراز گیسویی را در برکه ای که یک دم

از گردش ماهی خواب آشفته نشد

غوطه دادم .

به معشوق می مانست

چرا که با احساسی از شرم در او

خیره مانده بودم .

از روشنایی گریزان بود

گفتم که سحرگاهان

در برابر آفتابش بخواهم دید

و چراغ را کشتم .

چندان که آفتاب برآمد

چنان چون شبنمی

پریده بود .

استاد احمد شاملو

بی مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم ، خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از عمق وجودم،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در این فصل عطش تنها

تو را من چشم در راهم

بیا ای ابر باران زا

تو را من چشم در راهم

شبی سرد است و طوفانی

و این را خوب می دانی

که تا خورشید تا فردا

تو را من در چشم در راهم

در آن جا آسمان با چشمهایت جشن می گیرد

در این جا روزها شب ها

تو را من در چشم در راهم

دل من عاقبت در حسرت پرواز می میرد

پرستو را کبوتر را

تو را من در چشم در راهم