ابزار هدایت به بالای صفحه

لطفا به ادامه ی مطلب برید

           لطفا به ادامه ی مطلب توجه کنید

نيمه شب پريشب گشتم دچار کابوس
ديدم به خواب حافظ توي صف اتوبوس

لطفا به ادامه ی مطلب برید

لگد موجود است

لطفا به ادامه مطلب برید

اي ديش تو بر بام و تو از ديش به تشويش
تشويش رها كن كه مصوني تو ز تفتيش
پنهان چه كني ديش دو متري به سر بام
يك سوي بنه پوشش و از ديش ميندش
از تاري تصوير مباش اين همه دلگير
از بابت برفك منما اين همه تشويش
مرغوب نبودست مگر نوع ال.ام.بي
كاين سان به تو تصوير دهد محو و قاراشميش
شب تا به سحر بر سر بامي پي تنظيم
از بام فرود آي و خجالت بكش از خويش
دي بر سر هر بام يكي ديش عيان بود
امروز چو نيكو نگري بيشتر از پيش
گر چشم خرد بازكني موقع ديدن
بربام كسان ديش ببيني زيكي بيش
اين سوي عرب ست بود آن سوي سي .ان.ان
اين جانب ري مي نگرد، آن سوي تجريش
اين زير بليتش بود از كيش الي قشم
آن تحت تيولش بود از قشم الي كيش
شرقي طلبي دست بر اين فيش فشاري
غربي خواهي شست نهي بر سر آن فيش
فرياد از اين ديش كه چون گاو زراعت
در مزرع افكار من و تو بزند خيش
اين ديش چو مار است كه هر سو بكشد سر
يا عقرب جراره كه هر جا بزند نيش
لوف(۱) است اگر ديش شود ميش يقيناً
جز بره ي ادبار(۲) نمي زايد از اين ميش
بس نكته كه در ديش نهان است وليكن
چون قافيه تنگ است نگردم پي باقيش
۱- لوف: نوعي از گل شيپوري، شاعر ديش را به خاطر شباهتش به دهانه شيپور به گل شيپوري تشبيه كرده است.
۲-ادبار: بخت برگشتگي

منوچهر احترامی

گفتند غمگینی

چگونه باشم شاد ؟

چگونه کنمش بیرون از سرم ؟

در گل مانده است پایم.

شدند سیراب ،

سبزگان بهاری از چشمه ی اشکم .

ندارم خبری ازو

گذشته است هفته ای.

اینجا ابرها هم گریه می کنند.

همای شیراز بگفت :

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

غم نمی خورم ، او خورده است مرا !

همچون عود می سوزد دلم ،

زیراکه ندیدم ماهم را ماهیست .

به خدا عشق ، در جمع

پیراهن دریدن نیست،

سر بر زمین کوفتن نیست،

بی آبرو و رسوا شدن نیست.

دلبرم

سوگند به خدا آنطور که فکر می کنی نیست.

خواهی فهمید روزی ، که عاشق واقعی کیست.

بسته است دستانم،

در گل است پاهایم،

وگرنه می کردم آنکه تو می خواهی.

بر نمی آید از دستم هیچ کاری

جز صبر ،

صبر می آزارد تو را

می دانم .

چه کنیم امّا ؟

کی و کجا کمان کمر شکن ابرویت را ببینم ،

کی و کجا روی فرشته سای تو را .

دوری ز من ،

از پهنای اشعه های خورشید نیز بیش .

امّا هر صبحگاه ،

برای تو پیامم را به باد می سپارم .

من از همین جا ، همین فاصله

می شنوم صدای قلبت را .

زمزمه ی سینه ی من ، نام توست .

چشمان من هر روز نگاه زیبای تو را انتظار می کشند .

دلم برایشان می سوزد .

شب هم با من سر سازش ندارد

وگرنه نمی دزدید خوابم را ،

در عوض خیالت تنهایم نگذاشته .

مرا می فهمد .

کلی حرفها زده ام با او .

با معرفت است ،

مثل خودت .

یقین دارم که

سر عهدی که بستیم همچو من هستی .

شنیدم سخنی خوش که پیر کنعان گفت

فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت (حافظ)

بهمن خسروجردی

استاد احمد شاملو

پرستار

شب از شب های پاییزی است