ابزار هدایت به بالای صفحه

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید.

باغ صد خاطره خندید ،

عطر صد خاطره پیچید :

یادم آمد که شبی باز از آن کوچه گذشتیم ،

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم .

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ، 

من همه محو تماشای نگاهت .

آسمان صاف و شب آرام ،

بخت خندان و زمان رام .

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب .

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ .

یادم آید تو به من گفتی :  از این عشق حذر کن !

لحظه ای چند بر این آب نظر کن !

آب ، آئینه ی عشق گذران است .

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است ،

باش فردا ، که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی ، چندی از این شهر سفر کن ! 

با تو گفتم : حذر از عشق ؟ ندانم

سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم .

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ، 

چون کبوتر ، لب بام تو نشستم ، 

تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم . 

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم ،

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم ،

سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم . 

اشکی از شاخه فرو ریخت ،

مرغ شب ناله ی تلخی کرد و بگریخت ...

اشک در چشم تو لرزید ،

ماه بر عشق تو خندید .

یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم .

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم .

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم ،

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ،

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم ،

بی تو ، اما ، به چه حالی من ار آن کوچه گذشتم ...

فریدون مشیری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: