ابزار هدایت به بالای صفحه

همین الان بروبیرون از قلب خونینم

کسی دیگر میخواهی اما بدان که من اینم

به خود می کوبم و بازم نمیری تو به بیرون

دگر شدم رسوا در این عشق و واقعا مجنون

بدان آتش گرفته این دل خاموشی انگار ندارد

شراره های عشق سردت بر پیکر دل می بارد

شدم عاشق شدی ظالم شدم مهر و شدی باطل

شدم آدم شدی حوا شدم ناقص شدی کامل

اگر بیرون روی ممنون دگر کاری ندارم

که هر شب اشک دل را ز روی گونه بردارم

بزار برم خسته شدم از موندن رو عشق تو

فقط یه بار بگو گلم خیلی دوست دارم تو رو

وقتی نمیگی عاشقی دلم دووم نمیاره

توی دلم یه بغضه که اشکو به چشمام میاره

هر کار کردم عاشق بشی راهی به جایی نرسید

همین جلوت بودم ولی چشمای تو منو ندید

غروب بعضی روزا بغضی گلومو می گرفت

اشکام مثل یه رودخونه سد چشمامو می گرفت

عزیزم روز و شب نداره من همیشه فکر توام

بیا فقط بگو یه بار خیلی دوسم داری گلم

چی میشه که...

چی میشه که تو هم یه روز عاشق و مجنونم بشی

بیای واسه من بمیری کلی پریشونم بشی

چی میشه که با یاد من تو شبا اشک بریزی

اگه عشقم یادت اومد گر بگیری و بسوزی

چی میشه که برق نگات با چشم من بازی کنه

خودت بدونی عاشقم چون که دلم خوب میدونه

چی میشه که بیای پیشم سرو رو شونم بزاری

اگه دستام باز کم آورد دستاتو پیشم بیاری

چی میشه که عاشقونه واسه منم شعری بگی

اگه یه وقت دلت گرفت برا عشقمون کاری کنی

چی میشه که وقتی باشی بهم بگی دوسم داری

عاشقونه نگام کنی بگی که یاری نداری

چی میشه که برای تو تا آخر عمر بمیرم

حتی اگه تو نباشی به عشق پاکت اسیرم

تقدیم به همان که یادش روشنم می دارد

درگیر رویای توام، منو دوباره خواب کن

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟
آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

به ادامه مطلب توجه کنید

 ما را که بجز توبه شکستن هنری نیست

با هر  دله دیوانه  نشستن  ثمری نیست

برخیز جز این چاره نداری که در اینجا

جز جام می و مطرب و ساقی خبری نیست

به  ادامه ی مطلب توجه کنید

دل خوش از آنیم که حج می رویم

غافل از آنیم که کج می رویم

کعبه به دیدار خدا می رویم

او که همین جاست کجا میرویم ؟

حج به خدا جز به دل پاک نیست

شستن غم از دل غمناک نیست

دین که به تسجیع سر و ریش نیست

هرکه علی (ع) گفت که درویش نیست

صبح به صبح در پی مکر و فریب 

شب به شب گریه و امن یجیب

یاد باد آنکه سر کوی تو ام منزل بود

دیده را روشنی از آب درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک

بر زبان بود مرا آنچه تو را در دل بود